Bir zamanlar - 8 Mart

8 Mart sabah erken saatler Mecidiyeköy otobüs duraklarının önü. Bir grup kız ve kadın ellerinde pankartlar, bayraklar Çağlayan meydanına doğru ilerlemektedir. Şaşkın bakışlarla onları izleyen duraktaki yaşlıca bir kadın dayanamaz bir kıza seslenir:

-Hayrola kızım nereye bu saatte?

İçlerinden biri cevap verir:

-Kadınlar günü mitingine gidiyoruz teyze.

Kadının hayreti daha da artmıştır.

-Bu kadar kalabalık kabul günü mü olur?

Kızlardan biri "ah benim cahil halkım" diye iç geçirerek cevaplar:

-Kabul günü değil teyze dünya kadınlar gününü kutluyoruz.

Kadın bir daha sorar:

-Niye ki kızım?

-Niye olur mu teyze kadın hakları, özgürlük, ilericilik, çağdaşlık, ezilen emekçi kadınlar için.

Yorgun gözleri bir anda ışıldayan teyze heyecanla atılır:

-Haksızlığa ve zulme uğrayan kadınlar için mi evladım?

Genç kız kendinden emin konuşur:

-Aynen öyle teyze.

Kadın topluluğa bakarak minnetle haykırır:

-Allah sizden razı olsun, otuz senedir temizliğe gündeliğe giderek okutup yetiştirmeye uğraştığım iki yetim kızım var, başlarını açmadılar diye birini tıbbın 6. sınıfından attılar, diğeri ise lise birincisiydi ama sınava bile sokmadılar, onların hakkını da soracaksınız değil mi?

Grup suspus olmuş, kadının yüzüne boş gözlerle bakarken, ötelerden öndeki grupların sloganları duyulmaktadır:

-SUSMA SUSTUKÇA SIRA SANA GELECEK!!!